கூன் விழுந்த நட்சத்திரம்

கூன் விழுந்த நட்சத்திரம் 

கூரை பெயர்த்தே முற்றம் விழ

முளைத்தது பால்வெளி

நான் விழுந்த இடம் - அவள்

நயனங்களிடை மிதக்கும்

மஞ்சள் நிலவொளி

நீர் விழும் தடம் 

கரிக்கிறது - சுடுமேகமாய்

மனம் நிலவு எரிக்கிறது

காணாத தேசம் என்

கால்சென்றாலும் - கண்

தேடும் வானத்தில் நீ

காற்றைக் கிறுக்கும் விரல் - 

கவிதைத் தூறலில் நனைந்து 

புகைவிடும் மனத்தீ

காகிதம் நிறைக்கும் கனத்துடன் 

கையில் பேனை- சில்லிடும்

மைக்கறை உன்னால்

சொல்லிடும் இடுக்கில்

உன்முகம் - முற்றுப்புள்ளிகள் 

மறக்கிறேன் உன்னால்

முடிவிலா ஓர் கவி, காற்றில்

மடித்து - அதன் காதில் உன்

முகவரி சொல்வேன்